Απρίλιος 2013
Το να περιγράψουμε την κατάσταση
που βιώνουμε μάλλον είναι περιττό. Και ίσως είναι και παραπλανητικό με την
έννοια ότι αυτή η κατάσταση προβλέπεται να χειροτερέψει πολύ περισσότερο.
Βρισκόμαστε εδώ και τρία χρόνια σε ένα μισθολογικό και εργασιακό κατήφορο που
όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά, αντίθετα, αποκτά όλο και μεγαλύτερη κλίση. Η οργή
όλων είναι εμφανής αλλά και το μούδιασμα εμφανέστερο. Τι πραγματικά συμβαίνει;
Θεωρούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Θεωρούμε ότι κάτι μπορεί να γίνει
αλλά αυτό θα το κάνει κάποια σωτήρια μελλοντική κυβέρνηση έξω από εμάς;
Πιστεύουμε ότι σ’ αυτή την τραγική ιστορία θα υπάρξει νομοτελειακά κάποιο αίσιο
τέλος όπως συμβαίνει και στα παραμύθια; Θετικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα,
δυστυχώς, είναι ανιστόρητες και αφελείς.
Δεν θα κουραστούμε να
επαναλαμβάνουμε ότι είμαστε εργαζόμενοι και ως τέτοιοι πρέπει πρώτα απ’ όλα να
τοποθετούμαστε. Σε λίγες βδομάδες θα πραγματοποιηθεί το 16ο συνέδριο
της ΟΛΜΕ. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι από την εξέλιξη του θα εξαρτηθούν
αρκετά πράγματα που αφορούν το εργασιακό μας μέλλον. Η ΟΛΜΕ δεν αποτελεί μόνο
το ανώτερο συνδικαλιστικό μας όργανο. Αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα
συνδικάτα στη χώρα. Και αυτό έχει τη δική του, ιδιαίτερη σημασία.
Η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του
σωματείου μας είναι επιτακτική καθώς αυτό αποτελεί τη συλλογική μας εργασιακή
έκφραση. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνεται χωρίς περιεχόμενο. Η μέχρι τώρα
σύνθεση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ οδηγεί το σωματείο πολύ μακριά από τις ανάγκες του
κλάδου. Η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ έχοντας την πλειοψηφία και εξυπηρετώντας τα
κομματικά τους γραφεία απαξιώνουν το σωματείο και εμποδίζουν οποιαδήποτε
ουσιαστική κινητοποίηση. Αυτά που βιώνουμε, όμως, είναι πλέον αρκετά σοβαρά για
να σφυράμε αδιάφορα. Πολλοί στρέφονται προς την αποχή ως αποτέλεσμα της
δυσαρέσκειας από τη λειτουργία της ΟΛΜΕ. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως,
είναι ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλλουν στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης,
επηρεάζοντας άθελα τους το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών και τη σύνθεση του
Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ. Η Αριστερά είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που
μπορεί να δώσει απαντήσεις και να δημιουργήσει το έδαφος για να ξανασταθούμε
στα πόδια μας. Χρειάζεται, βέβαια, να ξεπεράσει αρκετές αγκυλώσεις της, να
αναζητήσει και να πει αλήθειες, να συνεργαστεί στο εσωτερικό της και να
ανοιχτεί δίνοντας όραμα στην κοινωνία και στους εργαζόμενους. Αν δεν μπορέσει
να τα κάνει αυτά η Αριστερά, δεν θα μπορέσει να τα κάνει κανείς.
Είναι κομβικής σημασίας, λοιπόν,
να μπορέσει η ΟΛΜΕ μέσα από το συνέδριο της να στηριχτεί εκλογικά στις
αριστερές δυνάμεις. Θα είναι ένα μικρό αλλά ταυτόχρονα καθοριστικό βήμα που θα
ανοίγει δρόμους. Τους οποίους όμως θα πρέπει μετά να αξιοποιήσει η ΟΛΜΕ.
Βρίσκοντας τρόπους να αποκαταστήσει την επαφή με το σύνολο των συναδέλφων,
κάνοντας πιο ουσιαστική και αποτελεσματική την επικοινωνία με τις ΕΛΜΕ,
δίνοντας έδαφος πρωτοβουλιών στις ΕΛΜΕ, σπάζοντας τον απομόνωση και απογοήτευση
που αισθανόμαστε όλοι, δημιουργώντας κλίμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης,
αποδυναμώνοντας την παραπλανητική ακροδεξιά ρητορική και τελικά αναζητώντας
τους τρόπους που θα διεκδικήσουμε στα σοβαρά τα δικαιώματα μας. Ως κλάδος αλλά
και ως κοινωνία συνολικότερα.
Δεν έχουμε σκοπό να γράψουμε
έκθεση ιδεών διανθισμένη με ευχολόγια. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι καιροί είναι
εξαιρετικά δύσκολοι για όλα αυτά. Ούτε είναι στη λογική μας να περιμένουμε το
Δ.Σ της ΟΛΜΕ ως μεσσία για τη λύτρωση, επιρρίπτοντας του ευθύνες όσο αυτή
καθυστερεί. Γνωρίζουμε ότι και οι ίδιες οι ΕΛΜΕ, πρέπει να ξεπεράσουν κατά πολύ
τον εαυτό τους. Αναζητώντας τρόπους που θα επικοινωνούν μεταξύ τους, πιέζοντας
αλλά και τροφοδοτώντας το Δ.Σ της ΟΛΜΕ συμμετέχοντας στη διαμόρφωση των
αποφάσεων και κυρίως κινητοποιώντας όσο περισσότερους συναδέλφους μπορούν.
Γνωρίζουμε, τέλος, ότι και καθένας από μας, ο κάθε συνάδελφος ξεχωριστά,
κρατάει στα χέρια του ένα μερίδιο της ήττας ή της νίκης μας.
Ας διαλέξουμε, λοιπόν, πιο
μερίδιο θέλουμε να κρατήσουμε και ας πράξουμε ανάλογα. Η ανάδειξη μιας ΟΛΜΕ που
θα συναισθανθεί την κρισιμότητα των καιρών και θα βάλει στο επίκεντρο την
εργασία και τον αγώνα υπέρ αυτής είναι μια αναγκαιότητα. Όχι μόνο για τους
εκπαιδευτικούς. Αλλά και για το σύνολο των εργαζομένων, των άνεργων, της
κοινωνίας.
Αυτόνομο σχήμα εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων
