Συμμετέχουμε, αγωνιζόμαστε: έτσι κερδίζουμε την αξιοπρέπειά μας

Η κρίση δεν είναι ένα φαινόμενο καθαρά ελληνικό, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα. Η κρίση είναι κρίση του συστήματος. Έτσι πορεύεται ο καπιταλισμός, μέσα από τις κρίσεις που η ίδια η λειτουργία του δημιουργεί και που πάντα ξεπερνιούνται με καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, με την διάλυση της οικονομίας των πιο ευάλωτων χωρών, με τη μορφή αποικιοκρατικών πολέμων για τον έλεγχο νέων αγορών, με την επιβολή δικτατοριών, με παγκόσμιους πολέμους αλλά και με άλλους μικρότερους σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Ο «μονόδρομος», όπως επίμονα παρουσιάζεται, για την έξοδο από την κρίση είναι η σταθερή, συνεχής και τρομερής έντασης υποτίμηση της εργασίας. Υποτίμηση της εργασίας με τη μορφή της μείωσης του ονομαστικού εισοδήματος κατά 30%-40% και του πραγματικού εισοδήματος πάνω από 50%, με τη μορφή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με τη μορφή της εκτίναξης του ποσοστού ανεργίας στο 30% (που παρέχει μια δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών και οδηγεί στην περαιτέρω συμπίεση των μισθών). Υποτίμηση με τη μορφή της «μαύρης» και απλήρωτης εργασίας και των απλήρωτων υπερωριών, με την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας, με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. με την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και της δημόσιας υγείας (έμμεση μείωση μισθού για τους εργαζόμενους), με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Στη σημερινή κρίση, το σύστημα μαζεύει τις δυνάμεις του, σκληραίνει και επιτίθεται.

Με φόντο τις συνεχείς και μαζικές απολύσεις, τις καθόλα παράνομες διαθεσιμότητες, τις στρατιές των ανέργων, την ουσιαστική κατάργηση των νόμιμα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, περιγράφεται μια ζοφερή πραγματικότητα που τη ζούμε όλοι μας καθημερινά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος της εργασίας βιώνει μια ξεκάθαρη και ανελέητη επίθεση. Το δημόσιο σχολείο πλήττεται:

- Σχολικές μονάδες συγχωνεύονται και καταργούνται.

- Η ειδική αγωγή και οι υποστηρικτικές δομές διαλύονται

- Αδιαφανείς διαδικασίες, κατευθείαν από τους συμβούλους του υπουργού, προτάσσουν κομματικές υπηρεσιακές μεταβολές (μεταθέσεις, αποσπάσεις, μετατάξεις).

- Πλασματικές υπεραριθμίες και κενά επιβάλουν υποχρεωτικές μετακινήσεις.

- Η νέα νομοθεσία για την αξιολόγηση τιμωρεί τον εκπαιδευτικό σαν μονάδα, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις απαρχαιωμένες δομές, τους νόμους και τους θεσμούς που ισχύουν στην εκπαίδευση για δεκαετίες.

- Βιβλία γραμμένα τουλάχιστο μια δεκαετία πριν, «αναβαπτίζονται» προς χάρη των «νέων» μαθημάτων.
- Ακόμη «αναζητούνται» αναλυτικά προγράμματα για τα μαθήματα των λυκείων.

-  Παρά τα κενά, λόγω της χρόνιας απουσίας διορισμών, δεν έχει προσληφθεί πανελλαδικά ούτε ένας αναπληρωτής τεχνικών ειδικοτήτων

-  Οι Σύμβουλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, παρόλα αυτά θα κληθούν να μας αξιολογήσουν

Η δημόσια παιδεία ταξικοποιείται ακόμα περισσότερο, εξειδικεύεται, απαξιώνεται, υποτάσσεται στην αγορά, διαλύεται ως δημόσια. Ο μαθητής πρέπει να διδαχθεί από έναν καθηγητή φοβισμένο, υποταγμένο, «δημόσιο υπάλληλο» που μαζεύει χαρτιά από σεμινάρια προκειμένου να αξιολογηθεί. Η εργασιακή ανασφάλεια στα σχολεία είναι πλέον κανόνας. Ελάχιστοι γνωρίζουν που θα δουλεύουν, αν θα δουλεύουν, με τι συνθήκες εργασίας, πόσες ώρες, πως θα αξιολογηθούν, αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, αν θα απολυθούν.

Μιας τέτοιας έντασης επίθεση συνοδεύεται από την απαραίτητη δόση αυταρχικότητας, καταστολής, περιορισμού των ελευθεριών, καταστρατήγησης του Συντάγματος, παραβίασης των νόμων, απαξίωσης του νομοθετικού έργου του κοινοβουλίου με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και συνολικής υποβάθμισης της δημοκρατίας. Θύματα αυτής της αυταρχικής πολιτικής οι απολυμένοι συνάδελφοί μας μέσα στο καλοκαίρι με εμφανώς παράνομες διαδικασίες.

Η ήττα που υπέστη η εργατική τάξη, η δημοκρατία και οι ελευθερίες τα τελευταία τρία χρόνια είναι άνευ προηγουμένου σε συνθήκες ειρήνης, αλλά δεν είναι ακόμα καθώς φαίνεται αρκετή. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα μηδενικής ανοχής στην «ανομία», (όπως χαρακτηρίζει η κυβέρνηση κάθε κινητοποίηση, π.χ. κατάληψη ραδιομεγάρου, δυναμική διεκδίκηση δικαιωμάτων) με τον πολιτικό λόγο να ξεστρατίζει όλο και πιο δεξιά, δεν είναι παράξενο στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού να επιστρατεύεται απενοχοποιημένος πλέον και ο ωμός φασισμός. Ο ναζισμός έχει χτυπήσει την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας. Οι απολιτίκ στάσεις φάσκουν και αντιφάσκουν ζητώντας δημοκρατία από τη μια, υπονομεύοντας οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία από την άλλη. Οι εθνικιστικές τάσεις τείνουν να αναμετρηθούν με τη δημοκρατία.

Αυτό που μας ενώνει δεν είναι η εθνική μας ταυτότητα αλλά η κοινωνική μας θέση, το γεγονός ότι αποτελούμε την εργατική τάξη, την κύρια πηγή πλούτου της χώρας και τη μοναδική πηγή κέρδους για τους εκμεταλλευτές μας. Και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να ανακόψουμε αυτόν τον κατήφορο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Αυτόνομο Σχήμα Εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων παίρνει θέση για όλα τα παραπάνω. Όλο και πιο συχνά ακούγονται απόψεις για έξοδό μας από τα σωματεία, απόψεις που απαξιώνουν το συνδικαλισμό και την ενεργή συμμετοχή. Η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του σωματείου μας είναι επιτακτική καθώς αυτό αποτελεί τη συλλογική μας εργασιακή έκφραση. Με την καθημερινή δράση και στάση μας επιμείναμε στη δημοκρατική λειτουργία των συλλόγων διδασκόντων, στη συμμετοχή όλων στις διαδικασίες του σωματείου και τις μαζικές κινητοποιήσεις, στο σεβασμό της υλοποίησης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Με πρόταση του αυτόνομου σχήματος ανοίξαμε τη συζήτηση για την αξιολόγηση, δημιουργήθηκε το Ταμείο Αλληλεγγύης. Πήραμε θέση και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση στην καθημερινότητα του σχολείου και στα μεγάλα αιτήματα του κλάδου μας και των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

...είναι ένας δίκαιος αγώνας και δεν μπορεί παρά να δικαιωθεί…

Κοινό ψήφισμα γενικών συνελεύσεων ΕΛΜΕ Επαρχίας Θήρας & ΣΠΕ Θήρας

Παύλος Φύσσας, 34 χρονών, αντιφασίστας, νεκρός. Μαχαιρωμένος επαγγελματικά από συμμορία τραμπούκων φασιστών χρυσαυγιτών. Ένα οργανωμένο σχέδιο πολιτικής εξόντωσης. Μία σαφώς εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία υπό τη «διακριτική» παρακολούθηση των οργάνων της δημόσιας τάξης. Ένα οργανωμένο σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης; Δεν θεωρούμε τυχαίο που παραμονή των μεγάλων διαδηλώσεων της Τετάρτης πληρωμένοι φασίστες ανέλαβαν το έργο της κυβέρνησης και των αφεντικών της για καταστολή των εργατικών αγώνων και αποπροσανατολισμό.

Τα στομάχια σφίγγονται, τα χείλη σφίγγονται, οι γροθιές σφίγγονται. Νιώθουμε πολλά και δυνατά. Θυμό, οργή, θλίψη αλλά όχι έκπληξη… όχι, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν εμφανίστηκαν οι φασίστες ξαφνικά. Ούτε κι ο φασισμός εμφανίστηκε με τους ανεγκέφαλους δολοφόνους της ναζιστικής χρυσής αυγής. Ζει και βασιλεύει ανάμεσά μας χρόνια, δεκαετίες τώρα και έχει ρίζες τόσο βαθιές, είναι τόσο σφιχταγκαλιασμένος με το κράτος που καμιά φορά είναι δύσκολο να διακρίνεις το κράτος από το παρακράτος. Είναι άλλωστε το «φυσικότερο», το πιο κατάλληλο σύστημα εξουσίας για τη βίαιη υπεράσπιση του καπιταλισμού όταν βρίσκεται σε κρίση.

Στα χωράφια της «φιλόξενης» ελληνικής επαρχίας βρίσκονται θαμμένοι σκελετοί μεταναστών που χάθηκαν, εξαφανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Χωρικοί πήραν τα όπλα και απαγόρευσαν την κυκλοφορία σε μετανάστες μετά τη δύση το ήλιου. Μεγαλοαγρότες εκμεταλλεύτηκαν, μεταχειρίστηκαν σα ζώα, εργάτες μετανάστες. Τους πυροβόλησαν όταν ζήτησαν τα μεροκάματά τους, τους βασάνισαν, δεν τους πλήρωσαν. Τους κατέδωσαν στην αστυνομία κι αυτή ανέλαβε να τους απελάσει. Άνθρωποι βαφτίστηκαν «λαθραίοι» και σαν να ήταν σκουπίδια χαρακτηρίστηκαν «υγειονομική βόμβα». Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για να στοιβαχτούν μέσα και να μην αποτελούν πλέον απειλή για τη δημόσια υγεία. Πακιστανοί, αφρικανοί κι ασιάτες κυνηγήθηκαν ανηλεώς, ξυλοκοπήθηκαν, μαχαιρώθηκαν και δολοφονήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Εργάτες, αγωνιζόμενοι και απεργοί χτυπήθηκαν. Ο Παύλος Φύσσας, 34 χρονών που τραγουδούσε ενάντια στο φασισμό δολοφονήθηκε.

Ο φασισμός είναι αίμα, βία και θάνατος. Είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να αποκαλύψουμε το αποτρόπαιο πρόσωπό του πίσω από τις μάσκες. Να αναπτύξουμε τη λογική, την κρίση, τη συνθετική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά προς όλους. Είναι το μόνο έδαφος στο οποίο δεν μπορεί να φυτρώσει ο φασισμός.

Είναι η στιγμή να πάρεις θέση. Αν δικαιολογείς τον φασισμό, παίρνεις θέση. Κι αν «καταδικάζεις τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», πάλι παίρνεις θέση. Κι αν κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, παίρνεις θέση. Κι αν καταλαβαίνεις και ανέχεσαι, παίρνεις θέση. Κι αν καταλαβαίνεις κι αδιαφορείς, παίρνεις θέση. Ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνεις παίρνεις θέση. Κι όταν παίρνεις τρόφιμα από τους φασίστες, παίρνεις θέση. Ήσουν έτοιμος για τους φασίστες, γοητεύτηκες από το λόγο τους, από την εικόνα τους, αλλά κυρίως από τις πράξεις τους, γιατί έκαναν αυτά που σκεφτόσουν αλλά ήσουν πολύ καθωσπρέπει για να τα κάνεις. Γιατί τους φώναξες για να «καθαρίσουν» το σπίτι σου. Τους φώναξες για να «καθαρίσουν» τη γειτονιά σου. Και μην ακούς τα κόμματα που σου λένε πως τάχα παραπλανήθηκες, πως δεν ήξερες, πως είσαι απογοητευμένος, εξαπατημένος, θύμα της κρίσης, άνεργος, φοβισμένος… πως οι έλληνες δεν μπορεί να είναι φασίστες. Την ψήφο σου θέλουν γι’ αυτό σε χαϊδεύουν.

Κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι ουδέτερος. Ή με τους φασίστες ή απέναντι τους, σε σύγκρουση με όλες τις μορφές και όλες τις δυνάμεις μας για να τους ξεσκεπάσουμε και να τους απομονώσουμε.

Σαντορίνη 19 Σεπτεμβρίου 2013