Συμμετέχουμε, αγωνιζόμαστε: έτσι κερδίζουμε την αξιοπρέπειά μας

Η κρίση δεν είναι ένα φαινόμενο καθαρά ελληνικό, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα. Η κρίση είναι κρίση του συστήματος. Έτσι πορεύεται ο καπιταλισμός, μέσα από τις κρίσεις που η ίδια η λειτουργία του δημιουργεί και που πάντα ξεπερνιούνται με καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, με την διάλυση της οικονομίας των πιο ευάλωτων χωρών, με τη μορφή αποικιοκρατικών πολέμων για τον έλεγχο νέων αγορών, με την επιβολή δικτατοριών, με παγκόσμιους πολέμους αλλά και με άλλους μικρότερους σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Ο «μονόδρομος», όπως επίμονα παρουσιάζεται, για την έξοδο από την κρίση είναι η σταθερή, συνεχής και τρομερής έντασης υποτίμηση της εργασίας. Υποτίμηση της εργασίας με τη μορφή της μείωσης του ονομαστικού εισοδήματος κατά 30%-40% και του πραγματικού εισοδήματος πάνω από 50%, με τη μορφή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με τη μορφή της εκτίναξης του ποσοστού ανεργίας στο 30% (που παρέχει μια δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών και οδηγεί στην περαιτέρω συμπίεση των μισθών). Υποτίμηση με τη μορφή της «μαύρης» και απλήρωτης εργασίας και των απλήρωτων υπερωριών, με την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας, με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. με την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και της δημόσιας υγείας (έμμεση μείωση μισθού για τους εργαζόμενους), με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Στη σημερινή κρίση, το σύστημα μαζεύει τις δυνάμεις του, σκληραίνει και επιτίθεται.

Με φόντο τις συνεχείς και μαζικές απολύσεις, τις καθόλα παράνομες διαθεσιμότητες, τις στρατιές των ανέργων, την ουσιαστική κατάργηση των νόμιμα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, περιγράφεται μια ζοφερή πραγματικότητα που τη ζούμε όλοι μας καθημερινά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος της εργασίας βιώνει μια ξεκάθαρη και ανελέητη επίθεση. Το δημόσιο σχολείο πλήττεται:

- Σχολικές μονάδες συγχωνεύονται και καταργούνται.

- Η ειδική αγωγή και οι υποστηρικτικές δομές διαλύονται

- Αδιαφανείς διαδικασίες, κατευθείαν από τους συμβούλους του υπουργού, προτάσσουν κομματικές υπηρεσιακές μεταβολές (μεταθέσεις, αποσπάσεις, μετατάξεις).

- Πλασματικές υπεραριθμίες και κενά επιβάλουν υποχρεωτικές μετακινήσεις.

- Η νέα νομοθεσία για την αξιολόγηση τιμωρεί τον εκπαιδευτικό σαν μονάδα, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις απαρχαιωμένες δομές, τους νόμους και τους θεσμούς που ισχύουν στην εκπαίδευση για δεκαετίες.

- Βιβλία γραμμένα τουλάχιστο μια δεκαετία πριν, «αναβαπτίζονται» προς χάρη των «νέων» μαθημάτων.
- Ακόμη «αναζητούνται» αναλυτικά προγράμματα για τα μαθήματα των λυκείων.

-  Παρά τα κενά, λόγω της χρόνιας απουσίας διορισμών, δεν έχει προσληφθεί πανελλαδικά ούτε ένας αναπληρωτής τεχνικών ειδικοτήτων

-  Οι Σύμβουλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, παρόλα αυτά θα κληθούν να μας αξιολογήσουν

Η δημόσια παιδεία ταξικοποιείται ακόμα περισσότερο, εξειδικεύεται, απαξιώνεται, υποτάσσεται στην αγορά, διαλύεται ως δημόσια. Ο μαθητής πρέπει να διδαχθεί από έναν καθηγητή φοβισμένο, υποταγμένο, «δημόσιο υπάλληλο» που μαζεύει χαρτιά από σεμινάρια προκειμένου να αξιολογηθεί. Η εργασιακή ανασφάλεια στα σχολεία είναι πλέον κανόνας. Ελάχιστοι γνωρίζουν που θα δουλεύουν, αν θα δουλεύουν, με τι συνθήκες εργασίας, πόσες ώρες, πως θα αξιολογηθούν, αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, αν θα απολυθούν.

Μιας τέτοιας έντασης επίθεση συνοδεύεται από την απαραίτητη δόση αυταρχικότητας, καταστολής, περιορισμού των ελευθεριών, καταστρατήγησης του Συντάγματος, παραβίασης των νόμων, απαξίωσης του νομοθετικού έργου του κοινοβουλίου με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και συνολικής υποβάθμισης της δημοκρατίας. Θύματα αυτής της αυταρχικής πολιτικής οι απολυμένοι συνάδελφοί μας μέσα στο καλοκαίρι με εμφανώς παράνομες διαδικασίες.

Η ήττα που υπέστη η εργατική τάξη, η δημοκρατία και οι ελευθερίες τα τελευταία τρία χρόνια είναι άνευ προηγουμένου σε συνθήκες ειρήνης, αλλά δεν είναι ακόμα καθώς φαίνεται αρκετή. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα μηδενικής ανοχής στην «ανομία», (όπως χαρακτηρίζει η κυβέρνηση κάθε κινητοποίηση, π.χ. κατάληψη ραδιομεγάρου, δυναμική διεκδίκηση δικαιωμάτων) με τον πολιτικό λόγο να ξεστρατίζει όλο και πιο δεξιά, δεν είναι παράξενο στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού να επιστρατεύεται απενοχοποιημένος πλέον και ο ωμός φασισμός. Ο ναζισμός έχει χτυπήσει την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας. Οι απολιτίκ στάσεις φάσκουν και αντιφάσκουν ζητώντας δημοκρατία από τη μια, υπονομεύοντας οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία από την άλλη. Οι εθνικιστικές τάσεις τείνουν να αναμετρηθούν με τη δημοκρατία.

Αυτό που μας ενώνει δεν είναι η εθνική μας ταυτότητα αλλά η κοινωνική μας θέση, το γεγονός ότι αποτελούμε την εργατική τάξη, την κύρια πηγή πλούτου της χώρας και τη μοναδική πηγή κέρδους για τους εκμεταλλευτές μας. Και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να ανακόψουμε αυτόν τον κατήφορο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Αυτόνομο Σχήμα Εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων παίρνει θέση για όλα τα παραπάνω. Όλο και πιο συχνά ακούγονται απόψεις για έξοδό μας από τα σωματεία, απόψεις που απαξιώνουν το συνδικαλισμό και την ενεργή συμμετοχή. Η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του σωματείου μας είναι επιτακτική καθώς αυτό αποτελεί τη συλλογική μας εργασιακή έκφραση. Με την καθημερινή δράση και στάση μας επιμείναμε στη δημοκρατική λειτουργία των συλλόγων διδασκόντων, στη συμμετοχή όλων στις διαδικασίες του σωματείου και τις μαζικές κινητοποιήσεις, στο σεβασμό της υλοποίησης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Με πρόταση του αυτόνομου σχήματος ανοίξαμε τη συζήτηση για την αξιολόγηση, δημιουργήθηκε το Ταμείο Αλληλεγγύης. Πήραμε θέση και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση στην καθημερινότητα του σχολείου και στα μεγάλα αιτήματα του κλάδου μας και των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

...είναι ένας δίκαιος αγώνας και δεν μπορεί παρά να δικαιωθεί…